Digitale Fotografie Vakantie

Zoals in eerdere praatjes bij een plaatje beschreven is het iedere keer weer een uitdaging om orde in de chaos te brengen. En daar ga ik mij specifiek op richten in dit verhaaltje. Hoe doe je dat? Wat is er voor nodig?

Ik kom binnen in de fabriek van Dior hoeden en Hermes producten en maak kennis met de drie dames die eigenaresse zijn van de fabriek. Een ieder heeft haar eigen taak en verantwoordelijkheid. Maar eerst de fabriek verkennen. Hoe ga ik de foto maken?

En hoewel je er van e grond kon eten zo schoon en proper, was het tegelijkertijd ook chaos. Zoveel afdelingen, werkplekken met tientallen naaimachines. Heel mooi om te zien, maar wat is de essentie? Daar zocht ik naar. Overal snoeren die uit het plafond naar beneden kwamen om de werkplekken van stroom te voorzien. Niet mooi voor het oog en de foto, maar weghalen was geen optie.
Wat ik een ieder leer, te beginnen tijdens de basis cursus om kwart over tien is klein kijken. En dat ben ik gaan doen. Eén naaimachine is in principe genoeg. En daar moeten dan op een of andere manier de drie dames bij gaan staan.

Bovenstaand zie je al de eerste keuze van mij. Je ziet zelfs al een eerste softbox staan met draadloze flitser. De keuzes zijn gemaakt. Kleiner kijken en dan nog eens kleiner gaan kijken. Hier zie je nog alles, maar dat gaat later wegvallen doordat ik met flitsers bepaal wat ik laat zien en belangrijker nog, wat ik niet laat zien. Wat je nu nog ziet is in werkelijkheid nog geen tiende deel van de totale werkruimte. En er waren nog meer werkruimtes.

In de bovenstaande foto zie je al een beetje waar ik naar toe wil gaan met de sfeer. Er staat al 1 flitser op de voorste naaimachine en één op de hoeden. Heel belangrijk want het is een hoedenfabriek. Een klein lichtje erop vond ik voldoende. En een ander probleem was dat de fabriek bezaait lag met hoeden voor de nieuwste collectie voor volgend jaar. En die mogen nog niet getoond worden.

De dames komen er nu bij. Hier ben ik bezig met de middelste dame met het grijze haar. Ja, ik zie het ook. De hoeveelheid licht klopt nog niet. Daar ben ik dan ook mee bezig. Flitser iets hoger, iets meer bundelen qua zoom vermogen om het licht zoveel mogelijk alleen op haar te richten. En niet met die ene flitser ook andere dingen in de foto te belichten. Het liefst voor ieder onderwerp een aparte flitser. Ik kno het mij permitteren want ik heb er zeven. Vier Cactussen RF60X, twee Nikon flitsers en nog als reserve een “oude” Godox manuele flitser. Allen aan te sturen met Cactus V6 II triggers. Iedere dame in de foto krijgt dus haar eigen lichtje. En dan nog twee flitsers voor de hoeden en de modelhoofden in de achtergrond.

Het is een kwestie van heel goed richten en plaatsen. Voordat je het weet sta je de hele fabriek uit te lichten. Dan wordt alles licht, zie je ook alles, maar daarmee zie je dan ook eigenlijk helemaal niets. Omdat je alles ziet.

In deze serie van foto’s ben ik bezig met Ron en de rookmachine. Ron was een cursist tijdens de week dat ik deze foto moest maken. En natuurlijk wilde Ron wel mee. Mee om te kijken en eventueel te helpen. Dat kwam goed van pas. Hier zit Ron onzichtbaar achter een tafel op zijn knieën de rookmachine te bedienen. Even oefenen voor wanneer, hoeveel en waar te richten voor een optimaal rook resultaat. Daar ging best nog wel even wat tijd overheen. Voordat het constant en een betrouwbaar resultaat geeft. Ron was een goede assistent en ik was blij dat hij mee kon. Ook al was het een print cursus die week, Ron heeft ook al leren flitsen en kon nu met eigen ogen zien dat het werken met zes flitsers in principe hetzelfde is als het werken met één flitser.

De dames in beeld kijken nog niet in de lens. Dat hoeft nog niet. De flits belichtingen staan al zo goed als perfect op ze, het ging hier alleen nog even om de achtergrond goed te krijgen. Ramen dicht, TL balken uit, hoeden van de nieuwste collectie op het laatste moment toch nog uit beeld gehaald. De dames hadden mij verteld dat die absoluut niet in beeld mocht komen. En ineens zag ik er in de achtergrond nog drie liggen. Nog snel even op het laatste moment weggehaald. Dat ging maar net goed. En nu de echte foto gaan maken.

En hier zie je dan het eind resultaat. Mijn standpunt is nog iets lager geworden. Draaien, keren, hoger, lager zoekende naar het perfecte standpunt. Ik kon geen millimeter naar links want dan kwam er een kast in beeld. Ik kon geen millimeter naar rechts want dan kwam de volgende naaimachine in beeld. Niet veel lager want dan komt er een te groot gat onder de tafel. Dan ga je meer naar naar kijken dan naar de hoofden van de dames. Het was precisiewerk kwam compositie. De moeilijkste uit de gehele serie.

En dan maak ik meerdere foto’s omdat de dames uiteraard niet altijd allemaal tegelijk leuk kijken. Ogen dicht, gespannen kijken en meer van dit soort zaken. En…. het zijn amateur modellen. Echte mensen die niet gewend zijn om zo op de foto te gaan. En wanneer alles bij elkaar komt dan heb je dit.

Kijk nog eens naar de eerste foto en naar de laatste. En dan zie je wat ik bedoel met de kunst van het weglaten en klein kijken. Wat laat je zien en wat laat je niet zien. That’s the question.

P.S.: Dit was de enige keer dat mijn opdrachtgever erbij was tijdens het fotograferen. Hij bemoeide zich gelukkig bijna nergens mee. Keek gewoon hoe ik bezig was en wat er allemaal bij komt kijken om een dergelijke foto te maken. Voor mij was het goed dat hij hierbij was. Het maakte indruk hoe ik hier heb lopen zweten, doch rustig en onverstoorbaar doorging. Ondanks dat er nog een keer een flitser op de grond pletterde. Als ik eenmaal mijn ritme, rust en concentratie te pakken heb kan niets mij storen.